Treng du ei gulrot?

Av og til må eg berre le av meg sjølv. Og jammen er det berre ikkje eg som ler.. ;) Det kan vere mange grunnar til desse små utbrudda av latter, som plutseleg boblar fram, med eller utan bismak. Kanskje er det fordi eg plutseleg kjem på at fridagen min er i morgon, eller kanskje fordi eg oppdagar at genseren er tatt på med innsida ut? Kanskje er det fordi eg har gått rundt med leverposteiflekk på kjolen heile dagen, eller fordi eg berre fekk tatt på mascara på eine auget og ikkje oppdagar det før eg går på do og ser meg i speglet i pausen min? Kanskje er det fordi eg krøllar meg saman på sofaen og er stuptrøytt, men ikkje orkar å gå ned for å legge meg? Eller så kan det vere som i går... I går lo mannen min av meg, mens eg kanskje var mest oppgitt. 

Når eg tenker tilbake på skuletida mi, tenker eg med gru på alle gymtimane. Eg var veldig glad i mange av skulefaga, men akkurat gym var heilt pyton. Ikkje sprang eg fort og ikkje hoppa eg høgt, og aldri vart eg valgt først til noko som helst slags lag. Men å kaste liten ball, det kunne eg.. Uansett, det var jo slik at eg måtte ha gym kvar einaste veke i 12 år, og då lærer ein sjølvsagt nokre teknikkar for å sleppe unna. Vondt i foten, vondt i hovudet, kvalm...etc. Og eg har ikkje blitt dårlegare på unnskyldningar seinare heller. ;) 

I går kveld hadde eg ein avtale med ein mann på treningssenteret. Eg var nemleg innom der for ein månads tid sidan, for å få hjelp til å sette opp eit bra treningsprogram no som eg ikkje lenger går til fysioterapeut. Eg har jo hatt eit veeeldig skranglete bekken, og har trent det fast to gongar i veka sidan lenge før Lillebror vart fødd. Men kroppen har jo ikkje akkurat blitt sterkare av all stillesittinga og vondtinga, og no når eg er tilbake i barnehagejobben igjen, er jo musklar og kroppsleg vedlikehald rett og slett noko som berre må til. Difor fekk eg altså sett opp eit lite styrketreningsprogram, som eg planla å gjennomføre minst to gongar i veka. Hah! Eg har knapt vore innom sidan sist, og grudde meg skikkeleg til å møte den skumle treningsmannen igjen i går.. Tenk om han vart streng! Eg satt rett og slett på ein stol her heime, ferdig kledd i treningstøy, og prøvde å snike meg unna.. Hallo, eg er jo vaksen no! Eg måå jo ikkje gjere slikt som eg ikkje har lyst til lenger! Eller..?

Mannen på treningssenteret var ein tolmodig mann. Og eg er ein ærleg person. Og fordi eg sa rett ut at eg mangla fullstendig motivasjon, til trass for at kroppen min skrik etter å bli sterkare, ga han meg eit bra tilbud. Ikkje akkurat ei gulrot, men ein fast avtale. Og eg tenker på at han ikkje er gymlærar, men ein som vil mitt beste. Og faktisk så har eg betalt nok gjennom dei siste fem åra til å ha ein personleg trenar ei god stund, så det må eg berre utnytte... For faktisk er det det han skal vere dei neste vekene. Han ville pushe meg gjennom ein halvtime eller to i veka dei neste vekene, heilt gratis. Og når nokon ventar på meg, då kjem eg. Hjelp!

Og kor kjem gulrøttene inn i bildet? Joda, desse gulrøttene er i miniatyr, henta opp frå kjøkkenhagen. Eg treng gulrøtter. Enten dei er lange og gule, lilla eller kvite, eller som ein premie eg kan unne meg sjølv når eg har gjort noko eg ikkje har lyst til. Som gym. Hehe... Det er vel berre å ta seg sjølv i nakken, eller kva? ;)

Korleis belønnar du deg sjølv? 

Håpar du har gode dagar!