Om tid og sånn

Det er heilt ufatteleg at tida kan så fort som den gjer. Eit minutt er eit minutt, men når ein legg saman alle minutta og alle timane, så blir dei til dagar som flyg av garde. Den eine mandagen kjem hakk i hæl på den forrige, og vips! så er det jammen fredag igjen også. 

Slik kjennast det ut for alle som har ein travel kvardag. Alle som er i jobb, har barn og ein heim kjenner til dette. Men også der mykje ligg til rette for å kjenne at tida går sakte, kan ein kjenne at den går så altfor fort. Eg er ikkje i jobb no. Mine dagar er fyllt med trening hos fysio og legeavtalar, og jammen går det ein del tid på cafè også… Og heime skal huset stellast, sakte men sikkert, og når kvelden kjem er eg kaputt. Bekkenløysing og veksande mage har skulda for dette, for tida mi rår eg meir eller mindre over sjølv. Heldigvis. Og eg nyt minutta som kjennast lange, i solskinnet i godstolen i utsiktshjørnet i stova. ;) Eg kan trekke pusten og kjenne at dagen er god, at lyset er godt og at våren er her. 

Og små ting kan gjere at ein stoppar opp og kjenner etter. Små ting som ein legg merke til, som er vakre eller forunderlege. Kanskje også forgjengelege. Som denne tulipanen, som var ein del av ein fantastisk bukett eg fekk til bursdagen min, og som eg spreidde i mindre vasar, berre for å kunne feste augene på vakre tulipanar mange ulike stader i stova. Min favorittblome.

Bilda er tatt med mobilkamera, og er tidligare posta på instagram. 

Denne formiddagen skal eg prøve å nyte kvart minutt, men det er vel noko med alle planane og ønska og forventningane til dagen som gjer at den går så fort. 

Håpar du også legg merke til det gode og det vakre rundt deg!

Oj! Eg såg plutseleg at dette vart innlegg nummer 500! Det er nesten verdt ei lita feiring! :) Kanskje det blir det etterkvart, då? :)