Om å sjå med opne auge...

På ei lita grein i eit stort tre hadde ein liten familie funne huset sitt. Det låg fint plassert i skogkanten, med naturen og byen innan rekkevidde. For fuglane likte dette; at dei kunne ta ein frisk og luftig tur innover i skogen, eller dei kunne velge det travle bylivet. Alt etter kva som passa dei best akkurat denne dagen.


Den vesle fugleungen elska livet i treet. Alt det spennande den kunne finne der! Det var blad i vakre fargar, det var pinnar i rare former, det var mark, det var lys og det var mørke. Og så var det så mykje lyd i det treet. Kvar dag kunne ein høyre fuglefamilien skvaldre og pippe og synge. Og fugleungen mest av alt. Den hadde så mange lydar den måtte øve på! Den peip og plystra, og lyden den fekk fram vart vakrare og vakrare... Til slutt måtte alle som gjekk forbi treet stoppe opp og lytte. Kva er det slags fugl som bur der, undra dei seg. Det er den finaste lyden eg har høyrt på lenge, sa dei. Det må vere ein utruleg nydeleg fugl som lagar den lyden, var dei einige om. Og det var det.


Det var ingen som riktig kunne sette fingeren på det. Men den lyden minna dei om noko.


Den minna dei om alt det vakre dei hadde sett i skogen. Den minna dei om at dei ein gong hadde hatt auge for det som dei ikkje lenger la merke til. Den minna dei om å stoppe opp. Berre då kunne dei høyre at det var fleire fuglar i skogen, det var vakre haustblad på trea, og det var så mykje spennande å sjå! Men ein må ned om ein verkeleg vil sjå det..


Takk Lille A, for at du opnar augene mine! For at du opnar øyrene mine! For at du har erobra hjartet mitt!